एकेकाळी एका छोट्या गावात एक लहान मुलगा राहत होता. त्याचे नाव छोटू होते. छोटू खूप हुशार आणि बुद्धिमान होता. तो दिवसभर आपल्या मित्रांसोबत खेळायचा आणि मस्ती करायचा.

एके दिवशी एक अतिशय सुंदर आणि लठ्ठ मांजर छोटूकडे आली. ती इतकी सुंदर दिसत होती की तिला पाळण्‍याचे छोटूचे मन झाले. पण जेव्हा तो त्याच्या आईशी बोलला तेव्हा आई म्हणाली, “छोटू, तू खुप लहान आहेस, तू मांजर पाळायला तयार नाहीस. मांजरीची काळजी आणि जबाबदारीची लहान मुलाप्रमाणे घ्‍यावी लागते.”

छोटू निराश झाला होता, पण त्याची फारशी हरकत नव्हती. त्याने विचार केला, “माझी आई म्हणते की मी मांजर हाताळू शकत नाही, परंतु मला वाटते की मी ती हाताळू शकते.”

छोटूने मांजर घरी आणून त्याच्या खोलीत ठेवले. सुरुवातीला छोटू मांजरावर खूप खुश होता. पण हळूहळू त्याला वाटले की मांजर इतकी जबाबदारी घेऊन येत आहे की त्‍याला स्वतःच्या खेळासाठी वेळ मिळत नाही. तो तिला जेवण, पाणी, साफसफाई आणि त्यासाठी रोज वेळ काढू लागला.

एके दिवशी, छोटूच्या मित्रांनी त्याला खेळायला बोलावले तेव्हा तो त्यांना सांगायला गेला की त्याला त्यांच्यासोबत खेळायला वेळ मिळत नाही. छोटू खूप दुःखी झाला.

दुसऱ्याच दिवशी, छोटूने मांजरीला दुसऱ्या गावातल्या चांगल्या आणि जबाबदार घरी सोडलं. त्याला वाटले की मांजर आता खूप आनंदी आहे आणि त्याच्यावर खूप प्रेम करते.

आईचे म्हणणे खरे आहे हे छोटूला समजले. जबाबदारी घेणे खूप महत्वाचे आहे. त्यांनी आपले काम संघटित पद्धतीने करावे आणि जबाबदारी योग्य प्रकारे पार पाडावी, असे त्यांचे मत होते.

जबाबदारी घेणं आणि आपलं काम नीट करणं खूप महत्त्वाचं आहे, हे ही कथा शिकवते.